ما گاهی حوصله آدم ها را نداریم. ما که میگویم منظورم کل خانواده پنج نفره مان است. و برای این ادعا شواهد عینی هم دارم. حقیقتش همین اواخر که بیشتر اوقات خانه هستم به این شواهد پی برده ام. فهمیده ام بعضی صبح ها، خانه که خالی میشود مادرم پنجره ها را میبندد، سیم تلفن را از پریزمیکشد، کفش ها را توی جاکفشی میگذارد و در را از تو قفل میکند. بعد میرود سراغ کارهای روزمره اش. این وسط اگر مامور آب، برق، گاز یا دوست و آشنا و همسایه ای پیدایش شود کمی از صدای خودش و کارهایش کم میکند، به من میگوید که در را باز نکنم و دوباره مشغول میشود. برادرم خیلی وقت ها ترجیح میدهد بیست و چهار ساعت مدام صدای زنگ تلفنش بیاید اما جواب دوستش را ندهد، برای همین هم بهترین آهنگها را میگذارد روی رینگ تونش و بعدتر حالش از آنها به هم میخورد، خواهرم این وقتها معتقد است کسی که کار واجب دارد اس ام اس میدهد نه اینکه زنگ بزند یا در عصر تکنولوژی این قرار مدارهای حضوری وقت تلف کردن محض است. پدرم اینجور مواقع به شاگرد مغازه مرخصی میدهد، با مشتری هایش فقط در حد گفتن قیمت حرف میزند و به خانه هم که برمیگردد عینک و کتابش را برمیدارد، روی تخت دراز میکشد و لای کلمه های همان سطر اول خوابش میگیرد. من.؟! راستش تنها راه ارتباط از دور با من یک شماره یازده رقمی است که این جور مواقع ممکن است خیلی اتفاق ها برایش بیافتد. سایلنت باشد، توی یک کافه جا بماند، هزار سال پیش گم شده باشد، توی خیابان یک موتوری از دستم بقاپدش، برود سر خود سوار هواپیما شود، یک هیجده چرخ از رویش رد شود،خودش را از بالای ساختمان یازده طبقه پرت کند پایین، بیافتد توی چاه مستراح و کلی اتفاقات احتمالی دیگر.
و منظورم از آدم ها، آدم های پیگیر است. آدم های مفتش، آدم های گیر بده، آدم های ول نکن.
ما آدم های دروغ گویی نیستیم فقط گاهی حوصله این "ول نکن های حرفه ای" را نداریم.
دورغ میگوییم تا نبودمان را توجیه کنیم بی آن که از ما برنجند و بفهمند گاهی حوصله هیچ کدامشان را نداریم.
گناه ما گردن آنها.
آدم ,های ,ها ,هم ,گاهی ,توی ,آدم های ,را از ,ها را ,را نداریم ,گاهی حوصله
درباره این سایت